Gisteren zat ik in dit huisje (goed zoeken op de foto 😉 met een cliënt die ik coach in een Werkfit re-integratie traject. Het was de eerste sessie en we hadden een mooie wandeling gemaakt door het bos.
Ze was aan het praten aan de hand van deze kaarten over haar tegenvallers, obstakels, hoop en dromen.
We bespraken haar en mijn verwachting van het traject.
Ik realiseerde mij bij thuiskomst hoe dankbaar ik was. Voor haar openheid, het mogen meelopen en getuige mogen zijn van haar ontdekkingen de komende tijd.
Vier jaar geleden maakte ik een foto tijdens de vele wandelingen die ik in mijn eentje maakte tijdens mijn herstelperiode van hersenletsel.
Drie jaar geleden werd dat één van de kaarten uit het Reflectiekaarten kaartenset dat ik ontwikkelde.
Dat was dit huisje, het huisje waar ik nu met deze client als re- integratie en loopbaancoach zat te praten.
Voor degene die in een herstelperiode zit of langdurig ziek is:
geef het de tijd, richt je op wat wél kan. Elke stap, hoe klein ook, is een stap. En is het een stap die je nergens toe leidt, dan heb je dat in ieder geval onderzocht.
Dat is geen kwestie van omdenken, want soms is het echt even k*t en voelt het alsof het nooit meer goed komt. Dan gaat je hoofd met je aan de haal…
Beide benen op de grond, voelen, bewegen en af en toe achterom kijken om je te realiseren welke stappen je hebt gemaakt. Zo krijg je (zelf)vertrouwen en bouw je veerkracht op. En zo durf je misschien wat te dromen over de toekomst en krijg je een gevoel van perspectief.
Net als deze cliënt die wel zo’n huisje wilde hebben, later.
