loopbaancoaching

De kracht van een vriendelijke interne dialoog

In mijn werk als re-integratie- en loopbaancoach ontmoet ik mensen op een kruispunt in hun leven. Vaak zijn ze op zoek naar balans, richting en herstel – niet alleen in werk, maar ook in hoe ze met zichzelf en hun omgeving omgaan. Laat ik je vandaag meenemen in het verhaal van een cliënt (laten we haar Ellis noemen), die in haar traject een belangrijke verschuiving doormaakte: van een kritische en perfectionist blik naar een vriendelijkere ondersteunende stem.

De eerste stap: luisteren naar je lichaam én je binnenwereld

Ellis begon haar traject uit een burn- out na verlies van haar baan, stress -en fysieke klachten. Ze was gewend om door te zetten en zichzelf te vertellen: “Ik moet dit gewoon kunnen.”  Ondanks dat haar lichaam al langere tijd andere signalen gaf, had ze daar nauwelijks naar geluisterd. Haar hoofd vond van alles, maar paniekgevoelens, vermoeidheid en overprikkeling maakten duidelijk dat deze oude overtuigingen niet meer werkten.

Samen onderzochten we wat het betekent om weer actiever in het dagelijks leven te zijn, zonder over je grenzen te gaan. Niet harder je best doen, maar juist door te leren luisteren. Dat vroeg moed. Via mindfulness-oefeningen, lichaamswerk en reflectie ontstond er langzaam ruimte om haar innerlijke stem te verzachten. Haar belastbaarheid groeide, dat ging niet vanuit pushen, maar vanuit ruimte ervaren.

Mindfulness als ingang tot zelfcompassie

Tijdens een achtweekse mindfulness-training (MBSR) leerde Ellis het verschil herkennen tussen automatische patronen en het opmerken van wat ze daadwerkelijk nodig had. Meditaties, bodyscan en wandelen in stilte werden geen verplicht huiswerk, maar bronnen van rust en inzicht.

Ze begon zinnen uit te spreken als: “Wat heb ik nú nodig?” of “Wat is op dit moment goed voor mij?” Het klinkt eenvoudig, maar dit was nieuw terrein voor haar. De verschuiving van zelfkritiek naar zelfvriendelijkheid werd zichtbaar én voelbaar.

Een mooie metafoor die zij zelf gebruikte: ze begon verschil te zien tussen de “oude Ellis”, die streng was voor zichzelf, en de “nieuwe Ellis”, die zichzelf meer gunt. Niet alleen rust, maar gaandeweg ook nieuwsgierigheid en plezier.

Werk als oefenterrein voor groei

Tegelijk met haar persoonlijke ontwikkeling, bouwde Ellis aan haar werknemersvaardigheden. Ze nam initiatief in vrijwilligerstaken en onderzocht creatieve werkvormen waaruit zij voldoening en energie haalde.

Wat mij opviel, is dat ze steeds vaker keuzes maakte op basis van wat bij haar past — in plaats van wat “moet” of wat anderen verwachten. Een belangrijke stap in empowerment.

Ze leerde haar grenzen herkennen, benoemen én bewaken. Soms voelde dat spannend en ging het met vallen en opstaan. Maar juist door te oefenen, ontstond vertrouwen.

Oriëntatie op werk met zachte randvoorwaarden

Naarmate het vertrouwen groeide, kwam er ook ruimte voor oriëntatie op werk. Geen sollicitatiedruk of keuzestress, maar een verkenning vanuit haar belangrijkste waarden: creativiteit, menselijkheid, rust en verbinding. Ze sprak over de wens om te werken in een omgeving waarin ruimte is voor fouten, voor leren, en voor écht contact. Een heel andere werkomgeving dan ze tot nu toe had gewerkt.

Voor Ellis was het essentieel dat ze niet opnieuw in een prestatiecultuur belandde. De balans tussen autonomie en verbondenheid, tussen werken met je hoofd én met je handen, is leidend geworden in haar zoektocht.

Wat ik zag als coach

Ellis liet mij opnieuw zien hoe krachtig het is als iemand leert vriendelijker te zijn voor zichzelf. Hoe een zachtere toon in je hoofd niet betekent dat je “minder” wordt — maar juist méér jezelf.

In re-integratie draait het om je belastbaarheid in kaart te brengen en te ontwikkelen, jezelf nog beter te leren kennen en dit ook te laten zien om mogelijk duurzaam mee te kunnen draaien in de maatschappij.

Dat begint met hoe je met jezelf praat. Met welke stem praat jij tegen jezelf: een strenge of een vriendelijke stem?