Bij re-integratie komt er veel op je af: vragen van werkgevers en collega’s, verwachtingen en protocollen van je werkgever, het UWV en/ of een re-integratiebureau.
Logisch dat je hoofd overuren draait. Je wilt begrijpen, plannen en misschien oplossen.
Maar échte terugkeer naar werk begint niet bij denken. Het begint bij voelen.
Wat vertelt je lijf?
Waar zit spanning, vermoeidheid, weerstand én waar is ruimte?
Kun je daar zonder oordeel bij blijven?
Lichaamsbewustzijn geeft signalen door die je hoofd niet altijd herkent. Het vraagt om vertraging, opmerkzaamheid, zachtheid. Geduldig blijven met zelfcompassie.
Niet omdat het ‘moet’, maar omdat het werkt.
In plaats van jezelf te forceren terug te keren naar ‘hoe het was’, kun je ook onderzoeken: Wat wil ik vanuit mijn hoofd? Wat kan ik met mijn lijf? Wat mag ik mijn hart?
Re-integratie is niet alleen een route terug naar werk. Het is een beweging naar binnen, naar balans tussen denken, voelen en zijn.
Juist dan kun je werken naar duurzame inzetbaarheid op een werkplek die bij je past. Op die momenten kun je gericht actie ondernemen en gaat de energie stromen. Dan zie ik tijdens re- integratie -en loopbaantrajecten mensen blij en nieuwsgierig worden!
Welke vraag stel jij als eerst die van je hoofd, lijf of hart?
In mijn werk als re-integratie- en loopbaancoach ontmoet ik mensen op een kruispunt in hun leven. Vaak zijn ze op zoek naar balans, richting en herstel – niet alleen in werk, maar ook in hoe ze met zichzelf en hun omgeving omgaan. Laat ik je vandaag meenemen in het verhaal van een cliënt (laten we haar Ellis noemen), die in haar traject een belangrijke verschuiving doormaakte: van een kritische en perfectionist blik naar een vriendelijkere ondersteunende stem.
De eerste stap: luisteren naar je lichaam én je binnenwereld
Ellis begon haar traject uit een burn- out na verlies van haar baan, stress -en fysieke klachten. Ze was gewend om door te zetten en zichzelf te vertellen: “Ik moet dit gewoon kunnen.” Ondanks dat haar lichaam al langere tijd andere signalen gaf, had ze daar nauwelijks naar geluisterd. Haar hoofd vond van alles, maar paniekgevoelens, vermoeidheid en overprikkeling maakten duidelijk dat deze oude overtuigingen niet meer werkten.
Samen onderzochten we wat het betekent om weer actiever in het dagelijks leven te zijn, zonder over je grenzen te gaan. Niet harder je best doen, maar juist door te leren luisteren. Dat vroeg moed. Via mindfulness-oefeningen, lichaamswerk en reflectie ontstond er langzaam ruimte om haar innerlijke stem te verzachten. Haar belastbaarheid groeide, dat ging niet vanuit pushen, maar vanuit ruimte ervaren.
Mindfulness als ingang tot zelfcompassie
Tijdens een achtweekse mindfulness-training (MBSR) leerde Ellis het verschil herkennen tussen automatische patronen en het opmerken van wat ze daadwerkelijk nodig had. Meditaties, bodyscan en wandelen in stilte werden geen verplicht huiswerk, maar bronnen van rust en inzicht.
Ze begon zinnen uit te spreken als: “Wat heb ik nú nodig?” of “Wat is op dit moment goed voor mij?” Het klinkt eenvoudig, maar dit was nieuw terrein voor haar. De verschuiving van zelfkritiek naar zelfvriendelijkheid werd zichtbaar én voelbaar.
Een mooie metafoor die zij zelf gebruikte: ze begon verschil te zien tussen de “oude Ellis”, die streng was voor zichzelf, en de “nieuwe Ellis”, die zichzelf meer gunt. Niet alleen rust, maar gaandeweg ook nieuwsgierigheid en plezier.
Werk als oefenterrein voor groei
Tegelijk met haar persoonlijke ontwikkeling, bouwde Ellis aan haar werknemersvaardigheden. Ze nam initiatief in vrijwilligerstaken en onderzocht creatieve werkvormen waaruit zij voldoening en energie haalde.
Wat mij opviel, is dat ze steeds vaker keuzes maakte op basis van wat bij haar past — in plaats van wat “moet” of wat anderen verwachten. Een belangrijke stap in empowerment.
Ze leerde haar grenzen herkennen, benoemen én bewaken. Soms voelde dat spannend en ging het met vallen en opstaan. Maar juist door te oefenen, ontstond vertrouwen.
Oriëntatie op werk met zachte randvoorwaarden
Naarmate het vertrouwen groeide, kwam er ook ruimte voor oriëntatie op werk. Geen sollicitatiedruk of keuzestress, maar een verkenning vanuit haar belangrijkste waarden: creativiteit, menselijkheid, rust en verbinding. Ze sprak over de wens om te werken in een omgeving waarin ruimte is voor fouten, voor leren, en voor écht contact. Een heel andere werkomgeving dan ze tot nu toe had gewerkt.
Voor Ellis was het essentieel dat ze niet opnieuw in een prestatiecultuur belandde. De balans tussen autonomie en verbondenheid, tussen werken met je hoofd én met je handen, is leidend geworden in haar zoektocht.
Wat ik zag als coach
Ellis liet mij opnieuw zien hoe krachtig het is als iemand leert vriendelijker te zijn voor zichzelf. Hoe een zachtere toon in je hoofd niet betekent dat je “minder” wordt — maar juist méér jezelf.
In re-integratie draait het om je belastbaarheid in kaart te brengen en te ontwikkelen, jezelf nog beter te leren kennen en dit ook te laten zien om mogelijk duurzaam mee te kunnen draaien in de maatschappij.
Dat begint met hoe je met jezelf praat. Met welke stem praat jij tegen jezelf: een strenge of een vriendelijke stem?
Sinds een tijdje coach ik een cliënt in een werkfit-traject. We zijn gestart met lichte mindfulness sessies (het hebben van depressieve klachten kan een contra- indicatie zijn voor de 8 weekse MBSR Mindfulness training) afgewisseld met wandelcoaching.
Tijdens de wandelcoaching doen we aandachtsoefeningen buiten, associatieve oefeningen met dingen die we in de natuur tegenkomen en voeren we gesprekken. Het buiten zijn voelt goed voor haar. Jaren lang had zij dagelijks buiten gewerkt. Door de visualisaties en associatieve oefeningen buiten komen herinneringen terug van vroeger en van belangrijke mijlpalen in haar carriére. Het geeft haar weer verbinding met wat zij leuk vond, haar energiegevers, waarden en drijfveren.
Eerder deze week liepen we in hetzelfde natuur gebied en zij realiseerde zich dat ze ‘lichter liep’ door meer veerkracht te hebben opgebouwd. Na een dip in het begin van het traject, heeft zij zichzelf weer op de rails gekregen door heel bewuste keuzes te maken. Aandacht te hebben voor belastbaarheid, energiegevers, rustmomenten.
Allemaal belangrijke ingrediënten om werkfit te worden en uiteindelijk te ontdekken welk werk bij je past.
Het gebruik maken van wat we onderweg tegenkomen, zorgt ervoor dat je niet met je hoofd antwoord geeft op belangrijke vragen, maar vanuit je associatie, je onderbewustzijn, je lijf en je emoties.
Wandelcoaching is dus niet hetzelfde gesprek als aan tafel, buiten voeren. Dat kan al heel helpend zijn en een ander perspectief geven op thema’s.
Wandelcoaching is…
lijfelijk vertragen of juist fysiek grenzen verkennen
is gebruik maken met wat je onderweg tegenkomt
is aandacht voor de zintuigen
is ruimte geven aan spelen en ontdekken
is een laagdrempelige manier om te leren ontspannen
frisse lucht letterlijk en figuurlijk met frisse blik klachten/ uitdagingen bekijken
Voor mij ook keer op keer weer een genot om mensen te zien groeien, ik ben zo nieuwsgierig wat mensen steeds ontdekken en niet onbelangrijk, ik haal zelf ook elke keer weer een frisse neus 😉
