Bij re-integratie komt er veel op je af: vragen van werkgevers en collega’s, verwachtingen en protocollen van je werkgever, het UWV en/ of een re-integratiebureau.
Logisch dat je hoofd overuren draait. Je wilt begrijpen, plannen en misschien oplossen.
Maar échte terugkeer naar werk begint niet bij denken.
Het begint bij voelen.
- Wat vertelt je lijf?
- Waar zit spanning, vermoeidheid, weerstand én waar is ruimte?
- Kun je daar zonder oordeel bij blijven?
Lichaamsbewustzijn geeft signalen door die je hoofd niet altijd herkent. Het vraagt om vertraging, opmerkzaamheid, zachtheid. Geduldig blijven met zelfcompassie.
Niet omdat het ‘moet’, maar omdat het werkt.
In plaats van jezelf te forceren terug te keren naar ‘hoe het was’, kun je ook onderzoeken:
Wat wil ik vanuit mijn hoofd? Wat kan ik met mijn lijf? Wat mag ik mijn hart?
Re-integratie is niet alleen een route terug naar werk.
Het is een beweging naar binnen, naar balans tussen denken, voelen en zijn.
Juist dan kun je werken naar duurzame inzetbaarheid op een werkplek die bij je past. Op die momenten kun je gericht actie ondernemen en gaat de energie stromen. Dan zie ik tijdens re- integratie -en loopbaantrajecten mensen blij en nieuwsgierig worden!
Welke vraag stel jij als eerst die van je hoofd, lijf of hart?
